Konferencja naukowa „Edukacja 4.0 a teatr współczesny. Media – instytucje – strategie – twórcy”
Ośrodek Badań nad Mediami IFP Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie zaprasza do udziału w konferencji naukowej „Edukacja 4.0 a teatr współczesny. Media – instytucje – strategie – twórcy”.
Konferencja odbędzie się w formie hybrydowej 16–17 marca 2023 roku. Konferencja inspirowana jest życiem i twórczością Tadeusza Kantora.
Ciągłe zmiany w kulturze i formach społecznego komunikowania wymuszają na współczesnej edukacji konieczność poszukiwania wciąż nowych rozwiązań w obszarze treści i form nauczania, praktyk twórczych, przestrzeni instytucjonalnych i mediów. Te ostatnie, w myśl założeń edukacji 4.0 to nie tylko bardziej nowoczesne narzędzia kształcenia, ale coraz bardziej rozbudowane maszyny kulturowe, które wpływają na sferę naszych imaginacji, emocji i uczuć, procesów poznawczych oraz zachowań. Wpływy te pozostają często poza zakresem świadomości pojedynczych użytkowników, co jedynie powiększa siłę i skalę ich oddziaływania na podstawowe wymiary indywidualnego i społecznego życia. Tym bardziej, w myśl ponowoczesnych trendów w edukacji i równolegle z rozwojem technologicznym, warto dążyć – poprzez twórczą performatywną edukację – do wytworzenia postaw krytycznego dystansu i krytycznego myślenia wobec współczesnych zjawisk kulturowych, społecznych i politycznych, by następnie w oswojonym postmedialnym środowisku kulturowym uczyć etycznych i refleksyjnych relacji ze światem.
Wydaje się, że współczesny teatr jest miejscem, przestrzenią, instytucją kultury, zbiorem praktyk oraz siecią relacji społecznych i międzykulturowych, które mogą stanowić źródło inspiracji dla twórczych edukatorów, nauczycieli, badaczy oraz kreatorów współczesnej nowomedialnej kultury. Teatr zmediatyzowany i przesycony różnymi cyfrowymi mediami przestaje być tylko domeną sztuki i kultury wysokiej, elitarnej, a staje się źródłem inspiracji dla innych praktyk edukacyjnych na poziomie „praktycznym” i symbolicznym.
Taki teatr w odbiorze społecznym wpisuje się cele Edukacji 4.0, na wzór gospodarki cyfrowej i przemysłów kreatywnych 4.0 buduje bowiem nowe kompetencje społeczne, kulturowe, medialne w cywilizacji już postmedialnej. Nie bazuje wyłącznie na wykorzystaniu nowych narzędzi i mediów digitalnych, ale właśnie poprzez nie i przy ich aktywnym wykorzystaniu wskazuje na nowe wyzwania i sposoby realizowania biografii w drugiej dekadzie XXI wieku.
Wraz ze zwrotem performatywnym w humanistyce wzrosła świadomość i znaczenie sprawczej roli praktyk językowych i komunikacyjnych zarówno na polu sztuki, edukacji oraz codziennych działań społecznych inspirowanych mediami: cyfrowymi, taktylnymi, immersyjnymi, etc. Analogie między pracą aktorów teatralnych i aktorów społecznych, między innymi za sprawą symbolicznego interakcjonizmu, stały się bardzo czytelne w naukach społecznych oraz na poziomie meta-poznawczym. Wraz z dynamicznym rozwojem mediów społecznościowych, voyeuryzmem i ekshibicjonizmem oraz narcyzmem sieciowym – pojęcie gry, artystycznych i kulturowych performansów – nabrało nowych znaczeń, nowych „nacechowań” społecznych, politycznych, semantycznych, które warto wykorzystać i włączyć w obszary współczesnej edukacji. Mogą one innowacyjnie profilować lub reformować wybrane dydaktyki przedmiotowe, specyficzne kompetencje czy szeroko rozumiane „umiejętności performatywne”.
Wspierane przez iCagenda